Uit de kast komen

Het is bijna 5/6 jaar geleden dat ik uit de kast kwam als transgender. Ik vond het heel moeilijk om dat te doen, omdat ik er ook vlak voor het overlijden van mijn vader achter ben gekomen. Ik heb altijd al geweten dat er iets aan de hand was, maar niet precies wat dat dan was. Daarvoor kwam ik al uit de kast als biseksueel. Maar dat was niet zo moeilijk. Gen Z is best open over je seksualiteit. Maar een jongen in het verkeerde lichaam zijn, dat wilde ik sowieso al niet geloven. Omdat mijn familie in die periode al genoeg aan hun hoofd had wou ik dit er niet bovenop scheppen.

Maar na een paar weken heb ik het toch verteldt. En iedereen reageerde er positief op gelukkig!

Na heel lang op de wachtlijst te staan werd ik eindelijk in het ziekenhuis opgenomen voor gesprekken. Voordat ik de diagnose kreeg en met de hormoonbehandeling kon volgde er vele gesprekken. Na een tijd van 6 maanden vol afspraken en veel gesprekken gehad te hebben kon ik beginnen met hormoongel! En ook kwam ik op de wachtlijst te staan voor mijn mastectomie operatie.

Mijn mastectomie operatie

18 April was mijn belangrijkste operatie die gepland stond. Nou ja, eigenlijk was het 4 April maar die werd helaas verzet naar de 18de. Ik was best onrustig door die verandering maar ook een soort van opgelucht? De dagen naar de operatie toe waren ook best lastig en was ik telkens best nerveus.

Maar op de dag zelf was ik verbazingwekkend rustig door de dag heen. Zelfs toen ze alle controles deden en dingen vroegen, was ik kalm en juist heel enthousiast en blij. Na nog wat langer te hebben gewacht ging ik naar de operatiekamer en moest ik op een vreemd bed gaan liggen. Terwijl ik naar het plafond keek en naar al die willekeurige verpleegkundigen en chirurgen die binnenkwamen, dacht ik: ''dus ze gaan me in 10 minuten open snijden?'' Ik weet niet waarom ik dat dacht, maar mijn gedachten kunnen van die rare, niet echt normale gedachten oproepen wanneer er iets gebeurt. Na zo'n 1,5 uur werd ik wakker in een andere kamer met een ijsje in mijn hand. En die heb ik ook gelijk opgegeten natuurlijk :)

Ik heb ook nog even met de verpleegkundigen gepraat die daar rondliepen, maar ik weet niet meer wat ik zei. Het enige wat ik me van dat moment kan herinneren, is dat ik het ijsje opat en over de meest willekeurige dingen praatte die ik op dat moment kon bedenken. Ze dachten waarschijnlijk: "Niet weer iemand die high is van de medicijnen en niet kan stoppen met praten", maar ze moesten het op dat moment met me doen, sorry man. Gelukkig was er niks aan de hand en is de operatie goed verlopen! Dus na een uur of 2 mocht ik weer naar huis. Ik voelde me nog wel een beetje duizelig, maar wilde na het wakker worden te snel opstaan, dus de verpleegkundigen moesten goed opletten of ik wel zou opstaan, want ik heb niet het geduld om te wachten tot mijn lichaam is hersteld >:)

Maar uiteindelijk mocht ik toch naar huis en zat ik in de auto op weg naar huis. Toen ik thuiskwam, voelde ik me behoorlijk moe en eerlijk gezegd heb ik de eerste vier dagen na de operatie niet veel gedaan, wat niet erg is en volkomen normaal voor iemand die een topoperatie heeft gehad. Maar ik hou er niet van om niets te doen, ik voelde me nutteloos na twee dagen op bed of op de bank te hebben gezeten.

De 6 weken gingen sloom voorbij, maar heb goed opgelet met de na zorg en ben blij met het resultaat!